Soms heb je zoiets dat je een tocht moet rijden omdat je een keer niet zo lekker gereden had. Nou dit was zo’n tocht. Drie weken geleden in Limburg opgegeven vanwege niet werkende fiets, dus nu maar weer voor de om en nabij de 70Km. Jammer genoeg had het de avond van te voren flink geregend… Dat maakte de tocht ff wat anders, zeg maar flink anders. De eerste 5 waren een makkie maar daarna begon de pret. Vette bospaden, diepe plassen, steile klimmetjes. Gaande weg werd de tocht zwaarder en zwaarder maar toch bleef ik een aantal mensen waar ik tegelijkertijd mee gestart was aardig voor. Niet het belangrijkste maar wel leuk om te weten.
In de laatste 10 KM kreeg ik last van kramp en heb even een stukje asfalt gepakt om te strekken en minder kracht op mijn benen te zetten. Op een bepaald moment had ik zoveel kramp dat ik echt niet verder kon en mij moest laten vallen in een hoop zand . Toen ik een meisje aansprak om mij te helpen raakte ze in paniek.. Ze sprak geen Engels , Nederlands en wilde haar man bellen. Het enige wat ik haar wilde laten doen was mijn fiets tegenhouden zodat ik kon strekken. Toen dacht ze dat 112 gebeld moest worden. NEE NEE NEE alleen mijn fiets vasthouden het gaat wel weer….. Toen ik weer kon staan begreep ze wat ik had!
Wijze les die ik heb geleerd? Meer drinken als je onderweg bent om je spieren de gelegenheid te geven afvalstoffen af te voeren.
Volgend jaar weer!
Sorry, the comment form is closed at this time.